پاییز

خیالـم دائـم آغشتـه بـه دلِ تنـگ و مـرگِ وصـال و امیـدِ بـر بـاد دانستـی کـه بعـد از تـو کوچـه هـایِ شهـر بـه بن بسـت رسیـد!؟

بــه ســانِ ماهــیِ غلتــان میــانِ خشکــی و آب در فـراقــت مــن چــه بــی انــدازه میمیــرم هــر روز

بــه قـاب خواهــم گرفـت خــشِ خــشِ آن بـرگ پاییـزی را کـه از آمدنــت خبــر دهــد

نیمـه شـب گوشـه ای خلـوت بـا قـداره هـایِ خاطـرات یـاد تـو از جانـم ناجوانمـردانـه رهـزنـی می کنـد

صدایـم کـردی پیلـه تنهایــی اگـر سنـگ بـود تَـرَک برداشـت رهایـی را بال نبـود ندانسـتـی سرانجـامِ مـن از پروانـه به پیلـه شـدن بـود

چـه زیبـا و غمگیـن اسـت پاییـزِ بارانـی به ماننـد چشمـان تـو در لحظـه خداحافظـی