شعر خیال

و خیال آن پرنده ای که بعد از رفتنت هرگز فرود نیامد و آسمانش چه بی رحمانه هر روز بی کران تر می شود  

خیالـم دائـم آغشتـه بـه دلِ تنـگ و مـرگِ وصـال و امیـدِ بـر بـاد دانستـی کـه بعـد از تـو کوچـه هـایِ شهـر بـه بن بسـت رسیـد!؟

بـه انتهـاکـهمی رسـد روزشـببا تمـامِ خیالشهجـوم آوَردچه کنـدآن کـس کـهدر لابـه لایخاطـراتـشگمشـده ای دارد؟

چــهقــرارِعاشقانــه یزیبایی اسـتآن شـب هـاکه با تــودر کوچه هـایبی انتهای خیالـمپای کوبـانقـدممی زنـم

آخرین چتری را کهبرایت گشودمنبسته ام هنوزتو نیستی اماترسم که مباداباران بیاید و خیس شودخیالت در کنارم

از همه دنياخیال تو باشدو یک شهر خالیبی توبه چه کار آیداین همهازدحام؟