آه از آن شبی که در خانه‌ات بودم و تو نبودی…   آه از آن نیمه‌شب که سیل اشک بود و پناه شانه‌هایت نبود.   . .

می‌ترسم… مرا به فردایی که نیستی مسپار. بگذار بمانم در گذشته، آنجا که یگانه دست تو امن‌ترین سقفِ جهان بود.   .

چو گلدانِ خالی لبِ پنجره، برایِ در آغوش کشیدنِ گلِ خویش، ترک خورده‌ از انتظارم.   .

در دشتی مبهم و مملو از سکوت، پُر از فریادم.   ستاره‌ها دیگر سوسو نمی‌زنند، ماه به خواب رفته است، و ابرهای تیره از راه می‌رسند تا بیفزایند بر وسعت و شدّت شب.   چیزی فراسوی هبوط بود… دیدی رفتنت آسان نبود.   .

هر روزِ من با نامِ تو آغاز می‌شود و با یادِ تو به پایان می‌رسد. میانِ این دو فراموش کرده‌ام چگونه به تو فکر نکنم. .

در نهایت، تمام جاده‌ها به بن‌بست می‌رسند، جز آن جاده‌ای که مرا به تو می‌رساند.   . .