رفتنـت هرگـز مـرا نکشـت زنـده مانـدم بـه سـانِ ماهـی بر لـبِ تُنـگ آب بـه سـانِ پرنـده میـانِ میلـه های قفـس رفتنـت هرگـز مرا نکشـت زنـده مانـدم بـه سـان ِ تشنه در سـرابِ کویـر بـه سـان آفتـاب بر تَنـگیِ غـروب رفتنـت هرگـز مرا نکشـت
بیـا کــه دلـم تنـگ اسـت از ایـن شـوره زار دشتـی پـر از شقایـق می خواهـم آسمـانـی آبـی دسـت هـای گـره خـورده در پـیِ بـی انتـها محـو شویـم از حجـمِ انـدوه هـا
در آغـازِ دشـتِ مبهـم میـانِ شـبِ تردیـد انتهـایِ زوالِ خاطـره خواهـی آمـد و دیگـر سپيـده دم از مـا روی بـرتـافتـه اسـت
و خـواب تمـام زخـم هایـم را مـرهـم اسـت اگـر مـرا نیمـه شبـی بـه حوالـی تـو برسـانـد پـس از آن بیـداری چـه هولنـاک و بیهـوده خواهـد بـود
