شعر نو

می‌ترسم… مرا به فردایی که نیستی مسپار. بگذار بمانم در گذشته، آنجا که یگانه دست تو امن‌ترین سقفِ جهان بود.   .

در دشتی مبهم و مملو از سکوت، پُر از فریادم.   ستاره‌ها دیگر سوسو نمی‌زنند، ماه به خواب رفته است، و ابرهای تیره از راه می‌رسند تا بیفزایند بر وسعت و شدّت شب.   چیزی فراسوی هبوط بود… دیدی رفتنت آسان نبود.   .

آمدنش را به انتظار خواهم نشست، در پاییز، بهار، یا شاید تابستان و زمستان…   او خواهد آمد با دسته‌گلی سوی من.   آهسته خواهم گفت: «هنوزم دیر نیست…» اما او هرگز نخواهد شنید.   .

چه کسی داند حالِ چشمِ خستگانِ شب‌زنده‌دار را،   جز آن‌که شب را در انتظارِ آمدنِ گمگشته‌ای سحر کند؟

بعدها، دلت برایم تنگ خواهد شد. نامه‌ای با غبار برایم بنویس، و بسپارش به دستِ بادها.   دلتنگیِ دیرهنگام، سهمِ بادهاست، نه دل‌های بی‌قرار.

با همه خنده‌ها و کتمان‌ها، پیدا بود در چشم‌هایش ردپایی از رفتگانِ بی‌وداع.