شعر سپید

نه سال‌ها، نه ماه‌ها، و نه روزها…   فقط به اندازه‌ی یک آغوش بیشتر می‌ماندی…   ای کاش.   .

آمدنش را به انتظار خواهم نشست، در پاییز، بهار، یا شاید تابستان و زمستان…   او خواهد آمد با دسته‌گلی سوی من.   آهسته خواهم گفت: «هنوزم دیر نیست…» اما او هرگز نخواهد شنید.   .

چه کسی داند حالِ چشمِ خستگانِ شب‌زنده‌دار را،   جز آن‌که شب را در انتظارِ آمدنِ گمگشته‌ای سحر کند؟

من همیشه دو فنجانِ چای آماده می‌کنم…   خدا را چه دیدی؟ شاید، ناگهان، سرزده، از در بیایی.   و چایِ همیشه تلخِ مرا، شیرین کنی.

بعدها، دلت برایم تنگ خواهد شد. نامه‌ای با غبار برایم بنویس، و بسپارش به دستِ بادها.   دلتنگیِ دیرهنگام، سهمِ بادهاست، نه دل‌های بی‌قرار.

تیرگیِ شب چه بی‌امان هجوم آورده است…   گویی سرآغازِ تمام دردهای عالم من بوده‌ام.