شعر سپید

سهم من از زندگی بهار بود فصل سرسبزی فصل دوباره شدن فصل جوانه زدن روزگار به من زمستان را داد فصل سوز و سرما فصل به آغوش گرفتن خود تنها فصل نامردی ها او نمی دانست كه خورشید اگر بدمد برف های فصلم آب می شود و من چون خون جاری می شوم به جوانه … ادامه

من پروازم اوج من تویی من آوازم ساز من تویی من آتشم گرمای من تویی ماه و خورشید و شب و روز هم كه باشم مثل آسمان سایه بر دریا هم افكنده باشم مثل رود گهی آرام و گهی خروشان هم باشم من مخلوقم خالق من تویی ۱۳۹۶/۲/۱۵

مثل شعر نگفته ای مرا آواز كن نقطه ای بر پایان این آغاز كن نیمه شبی سوی من پرواز كن مرهمی روی این زخم باز كن گو كه من گفتم از غیر من سرباز كن كس نداند اما افشای این راز كن ۱۳۹۶/۲/۱۱

 من تمام می شوم مثل آن شعر ناگفته مثل آن صفحه نانوشته مثل آن ابر نباریده مثل آن دانه نشكفته من تمام می شوم و انتهای آن می رسد به اولین گریه كودك یا اخرین نگاه پیرمرد در بستر مرگ من تمام می شوم و تو میمانی ای همیشه سبز، مثل آغوش خدا در جاودانگی … ادامه