شعر

دلم برای سرد شدن چایم تنگ شده   هر وقت با او حرف می‌زدم چایم یخ می‌زد، و می‌گفت: «بگذار یکی تازه و گرم برایَت بیاورم!»   مادرم را می‌گویم…   حالا دوست دارم بروم سر مزارش، دو فنجان چای بریزم یکی برای خودم و یکی برای او؛ غرق حرف شویم و دوباره چایم سرد … ادامه

عزیزِ من، در نهایت جسمم را بر دوش خواهم کشید،   اما روحم تا ابد در پیِ تو، سرگردان خواهد ماند…  

ای ابرهایِ تیره، بگذرید از فرازِ اندوهم…   هیچ بارانی اندوهِ او را از جانِ من نخواهد شست.

مرا در شب‌های بی‌خوابی‌ام میان سایه‌های سرگردان خیابان میان هیاهوی خاموشِ چراغ‌های خسته میان دستانِ سردِ بادهای بی‌قرار جُست‌وجو کن…   من گم شده‌ام در انعکاسِ شب در چروک‌های غبارآلودِ پنجره‌ای که رو به هیچ باز می‌شود در صدای قدم‌هایی که از من دور می‌شوند و سکوتی که هزاران فریاد را در خود بلعیده است. … ادامه

هر آن که توانِ گریستن نمی مانَد هر قطعه شعرم قطره اشکی می شود برای نوشتن از تو

بـی تـو در تـردیـدنـد روزهـا خورشیـد در تبعیـد و به اسـارت رفتـه اسـت مـاه شـب امـا یقیــن دارد ابـدی است در آسمـان مـا