شعر

مـن از شهـرِ آشفتـه ام تـو از شهـرِ سکـوت میـانِ مـا پلـی اسـت از جنـون بیـا بشکنیمـش غـرقِ امـواجِ پـرتـلاطـم شـویـم شـایـد در میـانِ شهـری از عشـق بیـدار شـویـم

نیمـه شـب گوشـه ای خلـوت بـا قـداره هـایِ خاطـرات یـاد تـو از جانـم ناجوانمـردانـه رهـزنـی می کنـد

در انجمـاد زمـان عصیـانِ خاطرات به سـانِ پروازِ خیالِ پرنده در قفس به آسمان دلتنـگیِ رفتـگان امـان نـداد

همـه دردموبـی تـودرمـان نـدارمایدرمـانـگـرِ همـه طبیبـان

نبـودنـتچـه بلـایهراسنـاکی اسـتتـو گویـیزمـانبا همانزنـدان بی میـلهبه اسـارتابـدیمی بـرد مـرا

تمام عمـریک فصـلآن هـمبهــار بــودمـننمی دانستـممفهومِ تغییـر فصـل راتا تو رفتیدیـدم از پـسِ آنخـزان را