شعر کوتاه

مجالِ شرحِ حالِ پریشان نبود پشتِ هر سطر شعرم یک دلِ پرخون بغضِ بی تاب شبیخونِ دلتنگی بود

هر آن سو که می نگرم تو را می بینم ابری آفتابی نسیمی؟ فقط بر من ببار بر من بتاب و مرا نوازش کن شاید از اعجاز تو این‌ جانِ فرتوت دوباره جوانه زد

نمیدانستم ترس چیست دلتنگی چه معنایی دارد و به چه چیز اندوه می گویند تا این که تو رفتی

من همانم که هر دم دلتنگ توام به نگاهی صدایی آغوشی نه! گاه گاهی به خوابی یادم کن

تو پاییز را نقاشی کن و من دلتنگی ام را در غروبِ دلگیرِ جمعه به هم خواهیم رسید

هوا سردتر می شود و جایِ دستان تو در دستانم خالی تر پایانِ کسی در راه است بگویید زمستان نیاید امسال