شعر دلتنگی

چو دلتنگی مرا می خواند قدم در راهش می‌گذارم میانِ سینه اندر غمِ دل نشانی از تو دارد

من گاهی با سنگ درد دل می کنم با پرندها دلتنگ می شوم گاهی به آسمان تکیه می کنم و گاهی به زلال رودخانه می گریم با شب از رازها می گویم گاهی ماه را بغل می کنم و با خورشید از اندوه ها گله من اما همیشه از انسان هراس دارم آنجا که دل … ادامه

از میانِ حصارهایِ در هم تنیده دیوارهای بی رخنه چگونه فرود آورد مـرگ بر ما تازیانـه؟ قسم به زیباییِ آخرین لبخندت شوق زندگی در چشمانت با تو مرگ را در آغوش گرفتم در سپیده دمی آشنا یا در عصیانِ همان ساعتِ شب مرا سخت در آغوش بگیر بگو جدایی به اندوه نشست و ما تا … ادامه

در انجمـاد زمـان عصیـانِ خاطرات به سـانِ پروازِ خیالِ پرنده در قفس به آسمان دلتنـگیِ رفتـگان امـان نـداد

هنـوز بـاور نـدارمای بـی مـن سفـر کـردههنـوز بـاور نـدارمای عهـد و پیمـان شکستـهدر بهـاری کـه بودیـمگفتـیزمستـان هـا رابـا هـمبـه سـر خواهیـم کـرداینـک زمستـان اسـت و مـنو سرمـای سـوزان غمـتاکنـون کجـایـیای از یاد نرفته؟اکنـون کدامیـن زمستـانبه دستان تو سبز شده؟بگـوبی درنـگ سراغـت آیـمدر نبـودنـتاینـجـاهمـه عمـرفصـلِ نشکفتـن اسـت