شعر حیدر ولی زاده

مـن از شهـرِ آشفتـه ام تـو از شهـرِ سکـوت میـانِ مـا پلـی اسـت از جنـون بیـا بشکنیمـش غـرقِ امـواجِ پـرتـلاطـم شـویـم شـایـد در میـانِ شهـری از عشـق بیـدار شـویـم

تـو همـان هنگامـه غروبـی زیبـا و دلنشیـن غـمساز و رفتنـی!

از آفتـاب روی برتافتـه انـد آفتـابگـردان هـایِ دشـت از آن روز کـه تـو را دیـده انـد ای شرقـی تریـن آفتـابِ زمیـن   حیدر ولی زاده

خیالـم دائـم آغشتـه بـه دلِ تنـگ و مـرگِ وصـال و امیـدِ بـر بـاد دانستـی کـه بعـد از تـو کوچـه هـایِ شهـر بـه بن بسـت رسیـد!؟

بــه ســانِ ماهــیِ غلتــان میــانِ خشکــی و آب در فـراقــت مــن چــه بــی انــدازه میمیــرم هــر روز