شعر شب

به دنبـال تـوهـر روزدیـده امدر پـی آغازِ شـباسـتخـدا نکنـدبعدِ مـنانسانـیهمه امیـدشدیـدنِ یارشبه خوابـش شود

بـه غـروببـاور نداشتـمتا ایـن کـهتـو رفتـیدیـدمچـه سیـاهشبـی اسـتهمـه روزهـا

بـه انتهـاکـهمی رسـد روزشـببا تمـامِ خیالشهجـوم آوَردچه کنـدآن کـس کـهدر لابـه لایخاطـراتـشگمشـده ای دارد؟

کوری و تاریکییکی استگر تو نباشیهیچ شمع و چراغیدیده و کاشانه راروشن نمی کند

شب می آیدبه خیالشبربایدخیال تو از سرمنغافل از این که“خواب”وعده گاهِجاودانه ماست