شعر شب

از دلتنگی ات زخمی مانده است در من شب عمیق تر و صبح تازه تر می شود و میان این دو اما من درد‌ِ بی انتها می کشم

من همانم گریزان از روز در تمنایِ شب دیده ام شاید در خوابی روشن شود به دیدارت

ای شـب آویختــه بـه گیسـوانـت مهتـاب در اسارتِ نگاهـت بگـو کـه امشـب مهمـانِ کدامیـن ستـاره ای سویـش تـا سپیـده دم نظــر کنــم

به دنبـال تـوهـر روزدیـده امدر پـی آغازِ شـباسـتخـدا نکنـدبعدِ مـنانسانـیهمه امیـدشدیـدنِ یارشبه خوابـش شود

بـه غـروببـاور نداشتـمتا ایـن کـهتـو رفتـیدیـدمچـه سیـاهشبـی اسـتهمـه روزهـا

بـه انتهـاکـهمی رسـد روزشـببا تمـامِ خیالشهجـوم آوَردچه کنـدآن کـس کـهدر لابـه لایخاطـراتـشگمشـده ای دارد؟