شعر خیال

میانِ شب، در نجوای دلتنگی، سکوتم تو را صدا می‌زند.   بارها، سایه‌ات تا لبِ پنجره آمد…   بگو، تو کجایی؟

گم شدم در تویی که دیگر نیستی.   میانِ خاطره‌ها و خیال، می‌گردم…   کجایی؟ کجایم؟   مبادا مرا هم با خود برده باشی…

به بی رحمیِ ناتمام شست باران تمام رد پایت را جز آن ردّی که بر دل جا گذاشتی تا ابد می‌ماند و در هر تپشی داغِ تو را تازه‌تر‌ می کند

دلتنگی چو دانه ای است که در دلم کاشته ای بارانِ خاطراتت که می بارد جوانه می‌زند شاخ و برگ می گیرد به تو نزدیک‌تر می شوم اما هرگز نمی رسم

از این که هستی دورتر نشو در رویایم بمان در همین حوالی گاهی صدایم کن لبخندی بزن و دستی تکان بده خیالم بی صبرانه سویت پر خواهد کشید

و خیال آن پرنده ای که بعد از رفتنت هرگز فرود نیامد و آسمانش چه بی رحمانه هر روز بی کران تر می شود