شعر بهاری

پس از رفتنت، شکوفه‌ای در دلم جوانه نزد. تو خورشید بودی یا باران؟ شاید هم جانِ بیدارِ بهاران و من اینجا بی‌تو در زمستان بی‌پایان مانده ام.

کاش می‌شد برخی روزها را از دلِ تقویم بیرون کشید و برای همیشه خط زد مبادا هر سال تکرار شوند! مثل آن روز که رفتی و دیگر هیچ‌وقت بازنگشتی.

حالِ منِ بعد از تو می گوید: گاهی برای آدمی فصلِ بهار یک “انسان” است

از آن روز که رفتی بهار پشت در مانده است و زمستان با قامتِ پوشالی اش بر خانه ما حکمرانی می کند

بهـار آمـدبهـارِ مـن نیـامـدبـر تـنِ رنجـورِ مـناینچنیـنزخـمِ پیاپـیمـی زنـدگـردش دوران

در پـی بهـارانـمآن بهـارکـه تـو راارمغـان آوردورنـهایـنتـنِ یـخ زدهاز انـدوهبا هـزارانگـردش فصـلسبـزنخـواهـد شـد