حيدر ولی زاده

در آینه می‌نگرم این من نیستم تویی… که مرا در دریای اندوهت در گرداب دلتنگی‌ات غرق کرده‌ای   و موج‌های نبودنت هر لحظه قطره‌ای از من را با خود می‌برد

پس از رفتنت، شکوفه‌ای در دلم جوانه نزد. تو خورشید بودی یا باران؟ شاید هم جانِ بیدارِ بهاران و من اینجا بی‌تو در زمستان بی‌پایان مانده ام.

شب یلدا و استبدادِ ثانیه ها چه جانکاه است بی تو یک دقیقه بیشتر زیستن

چو دلتنگی مرا می خواند قدم در راهش می‌گذارم میانِ سینه اندر غمِ دل نشانی از تو دارد