شعر باران

به بی رحمیِ ناتمام شست باران تمام رد پایت را جز آن ردّی که بر دل جا گذاشتی تا ابد می‌ماند و در هر تپشی داغِ تو را تازه‌تر‌ می کند

دلتنگی چو دانه ای است که در دلم کاشته ای بارانِ خاطراتت که می بارد جوانه می‌زند شاخ و برگ می گیرد به تو نزدیک‌تر می شوم اما هرگز نمی رسم

چـه زیبـا و غمگیـن اسـت پاییـزِ بارانـی به ماننـد چشمـان تـو در لحظـه خداحافظـی

باران کهمی باردعطر تو رامی آوردکوی به کویدنبال توامکجایی؟ای آرامبخشِروزهای دلتنگی من

زیر باران اگر می روی با چتر برو دل است گاهی به قطره های باران هم حسادت می کند