حیدر ولی‌زاده

به گمانم خدا وقتی عاشق بود، پاییز را آفرید…   و میان رنگ رنگ برگ‌هایش نامِ زیبای تو را برای من نوشت.   .

در دشتی مبهم و مملو از سکوت، پُر از فریادم.   ستاره‌ها دیگر سوسو نمی‌زنند، ماه به خواب رفته است، و ابرهای تیره از راه می‌رسند تا بیفزایند بر وسعت و شدّت شب.   چیزی فراسوی هبوط بود… دیدی رفتنت آسان نبود.   .

آمدنش را به انتظار خواهم نشست، در پاییز، بهار، یا شاید تابستان و زمستان…   او خواهد آمد با دسته‌گلی سوی من.   آهسته خواهم گفت: «هنوزم دیر نیست…» اما او هرگز نخواهد شنید.   .

آخر سر غمَت با خود خواهد برد مرا به دوردست‌ها، انتهای جنون و شکستِ فصلِ سکوت. آنجا که صدایم می‌زنی و من با بال‌های دلتنگی سویت بی‌درنگ پرواز می‌کنم.

چه کسی داند حالِ چشمِ خستگانِ شب‌زنده‌دار را،   جز آن‌که شب را در انتظارِ آمدنِ گمگشته‌ای سحر کند؟

رفتی و خاموش شد نامت بر زبانم، با خیالی که هر لحظه تو را صدا می‌زند… چه کنم؟