کتاب اندیشه سیاسی امام علی(ع)، اولین کتاب بنده در زمینه اسلام شناسی می باشد که در آذر۹۵ زیر چاپ رفت، در این کتاب تاکید بیشتر بر مبانی مردم سالاری اندیشه امام علی(ع) است، امیدوارم بتوانم گام های دیگری در جهت اسلام شناسی بردارم. منتظر نظرات، انتقادات و پیشنهادات دوستان در این زمینه هستم.
درباره کتاب
کتاب اندیشه سیاسی امام علی (ع) اثر حیدر ولی زاده به بررسی اندیشه سیاسی امام علی (ع) درباره سیاست و حکمرانی، وظایف حکومت، حق مردم و … با بهره‌گیری از متون تاریخی خصوصاً کتاب نهج‌البلاغه می‌پردازد.
در طول تاریخ فیلسوفان و صاحب‌منصبان بسیاری بوده‌اند که در مورد حکومت و سیاست نظریه‌پردازی کرده‌اند از آن‌جا که سیاست و حکومت ارتباط تنگاتنگ و تعیین کننده‌ای با سایر عرصه‌های زندگی دارد، در واقع هر کدام از فلاسفه با نگرش خود، راه و روشی خاص برای به مقصد رسیدن زندگی بشریت ترسیم کرده‌اند، اگر شروع اندیشه سیاسی را با فلاسفه یونان باستان از جمله ارسطو، سقراط و افلاطون بدانیم و ادامه آن را امروز در اندیشه‌های ما بعد مدرن ببینیم نکته‌ای که بسیار برجسته است، این است که اکثر این اندیشه‌ها هنگامی که در عرصه ظاهر شدند یا دچار تناقض درونی شدند و یا تنها بخشی از آن‌ها کارکرد پیش بینی شده را پیدا کرد و بعدها با نقدهای بسیاری مواجه شدند و علیرغم اصلاح چندین باره باز، همان مسیر نقد، اصلاح و تغییر را پیمودند.
امام علی (ع) نیز با توجه به مقام و شانیت خویش به مانند فلاسفه، صاحب اندیشه در ابعاد مختلف خصوصاً سیاست بوده است و از آن‌جا که به عنوان حاکم در راس حکومت بود، نکته قابل تامل این است آنچه که در اندیشه امام بود در عمل هم همانطور اجرا می‌شد و به جرات می‌توان گفت که تنها حاکمی در طول تاریخ بوده است که اندیشه سیاسی و عمل سیاسی‌اش هیچ تفاوتی با هم نداشته است.
در کتاب اندیشه سیاسی امام علی (ع) در فصل اول به سیاست و حکومت در اندیشه امام علی (ع) پرداخته شده است در فصل دوم با توجه به ارتباط متقابل حق مردم و حکومت نسبت به یکدیگر حقوق متقابل مردم و حاکم در یک فصل بررسی می‌شود و در فصل سوم که فصل آخر این کتاب است به ویژگی‌های کارگزاران حکومتی اشاره می‌شود.
در بخشی از کتاب اندیشه سیاسی امام علی (ع) می‌خوانیم:
در نگاه امام، حقوق مردم بر حکومت نسبت به حقوق حکومت بر مردم اولویت دارد به همین دلیل بارها هنگام اشاره به حقوق متقابل ابتدا حقوق مردم بر حکومت را یادآوری کرده‌اند و سپس به حقوق حکومت بر مردم اشاره داشته‌اند در واقع حاکم زمانی می‌تواند انتظار ادای حق از جانب مردم را داشته باشد که ابتدا خود حقوق مردم را برپا کرده باشد.
