شعر شب

بـه غـروببـاور نداشتـمتا ایـن کـهتـو رفتـیدیـدمچـه سیـاهشبـی اسـتهمـه روزهـا

بـه انتهـاکـهمی رسـد روزشـببا تمـامِ خیالشهجـوم آوَردچه کنـدآن کـس کـهدر لابـه لایخاطـراتـشگمشـده ای دارد؟

کوری و تاریکییکی استگر تو نباشیهیچ شمع و چراغیدیده و کاشانه راروشن نمی کند

شب می آیدبه خیالشبربایدخیال تو از سرمنغافل از این که“خواب”وعده گاهِجاودانه ماست