شعر هراس

نبودنت چه بلای هراس‌انگیزی‌ست، تو گویی زمان با زندانی بی‌میله مرا به اسارتی ابدی می‌برد.  

مـن از رفتـن هـایناگهـانی هـراس دارمبـروولـینامـه ای پشـت در بگـذارعطـرت رااز لابه لایتمـام سطرهایـشخواهـم گرفـتو تـا ابـدبا اشـکبر نقـش دستـانـتبوسـه خواهـم زد