از دلتنگی ات زخمی مانده است در من شب عمیق تر و صبح تازه تر می شود و میان این دو اما من درد‌ِ بی انتها می کشم

مجالِ شرحِ حالِ پریشان نبود پشتِ هر سطر شعرم یک دلِ پرخون بغضِ بی تاب شبیخونِ دلتنگی بود

حالِ منِ بعد از تو می گوید: گاهی برای آدمی فصلِ بهار یک “انسان” است

هر آن سو که می نگرم تو را می بینم ابری آفتابی نسیمی؟ فقط بر من ببار بر من بتاب و مرا نوازش کن شاید از اعجاز تو این‌ جانِ فرتوت دوباره جوانه زد

نمیدانستم ترس چیست دلتنگی چه معنایی دارد و به چه چیز اندوه می گویند تا این که تو رفتی