“جوچه” ایدئولوژی دولتی کره شمالی و رسمی حزب کارگران کره است. منابع کره شمالی مفهوم سازی آن را به کیم ایل سونگ، بنیانگذار و اولین رهبر این کشور نسبت می دهند.
جوچه در ابتدا به عنوان گونه ای از مارکسیسم-لنینیسم مطرح بود تا اینکه کیم جونگ ایل، پسر و جانشین کیم ایل سونگ، آن را یک ایدئولوژی متمایز در دهه ۱۹۷۰ اعلام کرد در نهایت کیم جونگ ایل در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ با ایجاد گسست کامل ایدئولوژیک از مارکسیسم-لنینیسم و افزایش اهمیت ایده های پدرش، استقلال جوچه را اعلام داشت.
جوچه ایده‌های ماتریالیستی تاریخی مارکسیسم-لنینیسم را در بر می‌گیرد، اما به شدت بر فرد، دولت ملی و حاکمیت ملی تأکید می‌کند. جوچه معتقد است زمانی که کشوری با دستیابی به استقلال سیاسی، اقتصادی و نظامی به خود متکی شد، پیشرفت خواهد کرد.
جوچه توسط منتقدان به شکل های مختلف به عنوان یک شبه دین، یک ایدئولوژی ناسیونالیستی یا فاشیستی و انحراف از مارکسیسم-لنینیسم توصیف شده است.
کیم ایل سونگ کاربرد جوچه به صورت یک هدف در مورد کره شمالی را در یک سخنرانی در مجلس عالی خلق در سال ۱۹۶۷ با عنوان “بیایید روح انقلابی استقلال، حفظ خود و دفاع از خود را به طور کامل در همه زمینه های فعالیت دولتی تجسم کنیم” مطرح کرد.
عوامل شکل گیری
یکی از عوامل مهم در به‌وجود آمدن اندیشه جوچه این بود که قدرت‌های بزرگ کمونیستی یعنی چین و شوروی که دارای رابطه ویژه‌ای با کره شمالی بودند، راهی در پیش گرفتند که رهبران کره شمالی نمی‌خواستند با آن همراهی کنند، به‌ویژه از اوایل دهه ۱۹۶۰ که اختلاف‌ها و کشمکش‌های میان چین و شوروی منجر به درگیری‌های مسلحانه شد، کره شمالی تصمیم گرفت با مطرح کردن اندیشه جوچه ضمن تأکید بر بعدهای فرهنگی و ملی کره فاصله سیاسی خود را با این دو قدرت جهان کمونیست حفظ کند.
یکی دیگر از عوامل مهم در به‌وجود آمدن جنبش جوچه، نیاز به توسعه روابط دیپلماتیک با کشورهای غیر کمونیستی و در حال رشد بود؛ زیرا تا پیش از دهه ۱۹۶۰ کره شمالی تنها با کشورهای کمونیستی روابط دیپلماتیک داشت؛ بنابراین دولت تصمیم گرفت که موضع مستقلی را در رابطه با دیگر کشورهای غیر کمونیستی مانند کشورهای جهان سوم در پیش گیرد.
به‌همین دلیل به‌منظور نیل به مقصود و آرمان‌های خود به راهبرد نوینی روی آورد و توانست تا پایان دهه ۱۹۷۰ با بیش از ۹۰ کشور که عمدتاً در قاره آفریقا واقع شده بود رابطه سیاسی و دیپلماتیک برقرار کند.
