اشعار حیدر ولی‌زاده

آه از آن شبی که در خانه‌ات بودم و تو نبودی…   آه از آن نیمه‌شب که سیل اشک بود و پناه شانه‌هایت نبود.   . .

نبودنت چه بلای هراس‌انگیزی‌ست، تو گویی زمان با زندانی بی‌میله مرا به اسارتی ابدی می‌برد.  

و ما دشنه‌های وحشی شب را به جان خریدیم، تا شبی با اندوهی بیشتر در رویای تو غرق شویم.

خواستم برایَت نامه‌ای بنویسم… چیزی‌بر قلم ننشست. اما عزیزِ من، بدان گاهی مرگ، همه‌چیز است: برایِ فهمیدنِ ارزشِ آدم‌ها، و فراموش کردنِ رنج‌ها… امّا دیر، در زمانی که دیگر هیچ بازگشتی نیست.

عزیزِ من، در نهایت جسمم را بر دوش خواهم کشید،   اما روحم تا ابد در پیِ تو، سرگردان خواهد ماند…  

پس از تو، خندیدم به چهره‌ی مرگ… و گریستم برای صدایی، آغوشی، و چشمانی که دیگر نیستند.