از میان این همه خستگی، صدایم کن.   سال‌هاست در انتظار صدای تو، به خوابی عمیق فرورفته‌ام.

آه… چگونه رفت او که می‌دانست سایه‌اش تنها سقفِ زندگیِ من است؟

و ما دشنه‌های وحشی شب را به جان خریدیم، تا شبی با اندوهی بیشتر در رویای تو غرق شویم.

به بهار می‌مانی یا تابستان؟ خزانی یا زمستان؟   ای فصلِ ناشناسِ زندگی همین‌گونه مبهم تو را دوست دارم.

سال‌هاست که در پی‌ات، از خویشتن رفته‌ام.   پرنده‌ی ناپیدای کدامین سرزمینِ غریبی؟   بگو، تا برایت آشیانه شوم.