شعر سکوت

رفتی و خاموش شد نامت بر زبانم، با خیالی که هر لحظه تو را صدا می‌زند… چه کنم؟

مـن از شهـرِ آشفتـه ام تـو از شهـرِ سکـوت میـانِ مـا پلـی اسـت از جنـون بیـا بشکنیمـش غـرقِ امـواجِ پـرتـلاطـم شـویـم شـایـد در میـانِ شهـری از عشـق بیـدار شـویـم

در دشتـی مبهـمو مملـو از سکـوتپـر از فریـادمستـاره هـادیـگرسـوسـو نمـی زننـدمـاه بـه خواب رفتـه اسـتابـرهـای تیـرهاز راه می رسنـدتـا بیـافـزاینـدبـر وسعـت و شـدت شـبچیـزیفـراتـر از هبـوطدیـدی کـهرفتنت آسـان نبـود